بررسی نحوه برقراری ارتباط کارکنان بهداشتی با افراد مبتلا به بیماری های مزمن بر حسب سطح سواد سلامت آنها در شهر مشهد

سواد سلامت را می توان به صورت توانایی خواندن، درک کردن و عمل کردن بر اساس توصیه های بهداشتی و سلامتی تعریف نمود. امروزه سواد سلامت ناکافی به عنوان یک تهدید جهانی به شمار می آید. از این رو هدف از این مطالعه، تعیین نحوه برقراری ارتباط کارکنان بهداشتی با افراد مبتلا به بیماری مزمن برحسب سطح سواد سلامت آنها است. این پژوهش مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی بر روی 240 نفر از افراد مبتلا به بیماری مزمن که با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند، انجام گردید. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه سواد سلامت چو جهت سنجش سطح سواد سلامت و پرسشنامه مراقبت اولیه در بزرگسالان برای ارزیابی سواد سلامت ارتباطی بود. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزارspss تجزیه و تحلیل شد. میانگین سنی آزمودنی ها 05/1±7/52 سال بود. سواد سلامت 4/50% از آزمودنی ها ناکافی و 7/11%مرزی و مابقی کافی بود. سواد سلامت ارتباطی حدود 76.7% افراد در این بررسی ضعیف و بقیه قابل قبول ارزیابی شد. در این مطالعه ارتباط آماری معنی داری بین سطح سواد سلامت ناکافی و سواد سلامت ارتباطی مشاهده شد(p<0.001). افراد دارای سواد سلامت ناکافی، بیشترین مشکلات سواد سلامت ارتباطی را استفاده از اصطلاحات تخصصی( p˂0.001)، صحبت سریع وتند (p=0.001)، توجه ناکافی به صحبت افراد (p˂0.001)، عدم استفاده از رسانه های مصور و قابل درک(p˂0.001)، عدم پاسخ به نگرانی (p˂0.001)، فرصت ناکافی پرسیدن سوال(p˂0.001) و عدم دریافت بازخورد (p=0.001) گزارش نمودند. بر اساس یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود که آموزش و اطلاع رسانی کافی به کارکنان بهداشتی در زمینه ارزیابی سواد سلامت و به کارگیری مهارت های ارتباطی متناسب با سطح سواد سلامت افراد دارای بیماری مزمن انجام شود.